Jim Jarmusch - Stranger than Paradise

Αφιέρωμα στον Jim Jarmusch
Stranger than Paradise
(Πέρα από τον Παράδεισο)

Ηθοποιοί: John Lurie, Eszter Balint, Richard Edson, Cecillia Stark
Μουσική : Drew Kunin, John Lurie, Screamin Jay Hawkins
Διάρκεια : 95min


Η ταινία χωρίζεται δομικά σε τρεις πράξεις.
Πράξη πρώτη: Η Έβα( Eszter Balint) έρχεται από την Ουγγαρία και μένει προσωρινά στην Νέα Υόρκη με τον μακρινό ξάδερφο όπου δέχεται μια ψυχρή υποδοχή μέχρι να φύγει για το Κλίβελαντ Όπου θα μείνει με την θεία Λοτι (Cecillia Stark).
Πράξη δεύτερη :Ο Willie (John Lurie) με τον φίλο του Eddie (Richard Edson) αφού έχουν κερδίσει κάποια λεφτά στο πόκερ αποφασίζουν, ένα χρόνο μετά, να επισκεφτούν την ξαδέρφη που εν τω μεταξύ ζει το αμερικάνικο όνειρο έχοντας πιάσει δουλειά σε φαστφουντάδικο.
Πράξη Τρίτη: Οι τρεις αποφασίζουν να ταξιδέψουν στην Φλόριντα.

Στην συγκεκριμένη ταινία ο Jarmusch εξετάζει την μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου .Πιο συγκεκριμένα την αναλύει πάνω στους μετανάστες. Ομάδα ανθρώπων που σε όλες τις κοινωνίες αποτελούν μειονότητες και αντιμετωπίζονται ως ξένο κομμάτι μέσα στην ίδια την κοινωνία στην οποία ζούνε. Και φυσικά, που θα μπορούσε να το δείξει καλύτερα απ' ότι στην αμερικάνικη κοινωνία , η οποία είναι κατεξοχήν μια χώρα μεταναστών. Η Έβα ερχόμενη σαν μετανάστης δέχεται μια υποδοχή που την κάνει να νιώθει ανεπιθύμητη καθώς ο Willie δεν θέλει να την φιλοξενήσει ούτε προσωρινά. Η άφιξη της προδίδει την καταγωγή του , την οποία προσπαθεί να κρύψει, ακόμα και ο καλύτερος του φίλος δεν ξέρει από κατάγεται. Θέλει να φαίνεται όσο πιο αμερικάνος γίνεται προσπαθώντας να αποφύγει τον κοινωνικό αποκλεισμό. Το Αμερικάνικο σύστημα τα καταφέρνει περίφημα. Εξαναγκάζει τους μετανάστες να χάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα έτσι ώστε να δημιουργήσουν ένα “έθνος” που απλώς πιστεύει στο αμερικάνικο όνειρο(μπορείς και μόνος σου αν δουλέψεις σκληρά και ανταγωνιστικά να τα καταφέρεις). Όλοι οι υπόλοιποι απλώς περιθωριοποιούνται.
Ο Jarmusch χρησιμοποιώντας την ασπρόμαυρη λήψη και fade-to-black πλάνα καταφέρνει να δώσει τέλεια μια ατμόσφαιρα μιζέριας και κατάθλιψης ακόμα και στην ηλιόλουστη Φλόριντα. Η ταινία αποτελεί σταθμό για το παγκόσμιο και ιδιαίτερα το ανεξάρτητο κινηματογράφο. Δικαίως έχει κερδίσει 8 διεθνείς διακρίσεις και μεταξύ αυτών την χρυσή κάμερα του φεστιβάλ των Κανών.

Π.Τ. , Π.Π.